ภาษาไทยเป็นภาษาที่มีวัฒนธรรมในการใช้ภาษา คือ ในการพูดหรือการเขียนต้องเปลี่ยนระดับภาษาให้เหมาะกับกาลเทศะและบุคคล เมื่อใช้ภาษาต่างเวลา ต่างสถานที่ และต่างฐานะบุคคลกัน
ระดับของภาษาในภาษาไทยแบ่งออกเป็น ๓ ระดับ ดังนี้
๑. ภาษาแบบเเผน คือ ภาษาที่ยอมรับกันว่าเป็นภาษาที่ถูกต้อง ดีงาม เป็นภาษาที่ใช้ในระดับพิการแลระดับทางการ ใช้ในการเขียนตำราและการติดต่อราชการ
๒. ภาษากึ่งเเบบเเผน คือ ภาษาที่ใช้ในการสนทนาที่ต้องรักษามารยาท หรือสนทนาระหว่างผู้มีบานะต่างกัน เป็นภาษาที่ใช้พุดหรือเขียนในที่ชุมชน เช่น การอภิปราย การพูดทางวิทยุกระจายเสียง และโทรทัศน์ การเขียนบทความทั่ว ๆ ไป
๓. ภาษาปาก คือ ภาษาที่เป็นภาษาพูดมากกว่าภาษาเขียน เป็นภาษาระดับกันเอง เช่น ภาษาที่ใช้พูดจาติดต่อกันในชีวิตประจำวัน ภาษาที่ใช้กับเพื่อนสนิท เป็นต้น
ภาษาเเบบเเผน ภาษากึ่งเเบบเเผน ภาษาปาก
ข้าพเจ้า ดิฉัน ผม หนู ข้า
มารดา คุณเเม่ แม่
บิดา คุณพ่อ พ่อ
กรุงเทพมหานคร กรุงเทพฯ บางกอก
รับประทาน กิน ยัด
มาก มากมาย เยอะเเยะ ถมถืด
เป็นอย่างไร เป็นยังไง เป็นไง
ที่มา : ทรูปลูกปัญญาดอทคอม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น